هنگام حل مسائل عملی (اقتصادی، نظامی یا غیر آن) اغلب ناچاریم موقعیتهایی را تجزیه و تحلیل کنیم که در آن‌ها دو یا چند طرف معارض در تعقیب اهداف متهارضی هستند و نتیجه هر عمل هر طرف بستگی به خط مشی انتخابی حریف دارد. چنین موقعیتهایی را «موقعیتهای تعارضآمیز» خواهیم خواند.
میتوان موارد متعددی از موقعیتهای تعارضآمیز را از میان موقعیتهای عملی مختلف ذکر کرد. تمامی موقعیتهایی که در جریا عمل نظامی بروز میکنند موقعیتهای تعارض آمیز هستند: هر طرف برای جلوگیری از موفقیت حریف، دست به هر اقدام ممکن میزند. هنگام انتخاب یک سلاح یا یک شیوه استفاده از آن در رزم و به طور کلی هنگام طراحی عملیات نظامی نیز با موقعیتهای تعارض آمیز روبرو هستیم. در این حوزه هر تصمیم باید با این فرض گرفته شود که اقدام حریف نامساعدترین اقدام خواهد بود. تعدادی از موقعیتهای اقتصادی (به ویژه آن‌ها که متضمن رقابت آزادند) نیز موقعیتهای تعارض آمیزند. طرفهای رقیب در اینجا شرکتها، بنگاههای صنعتی و... هستند.
نیاز به تحلیل موقعیتهایی از این دست موجب بسط روشهای ریاضی ویژهای شده است. نظریه بازیها در واقع یک نظریه ریاضی درباره موقعیتهای تعارض آمیز است. هدف این نظریه، تدوین توصیههایی برای هر یک از حریفان جهت اقدام عقلایی در جریان یک موقعیت تعارض آمیز است.
